آئین مستان

خوشم که از ازل شدم به درگهت گدا حسن

همیشه می زنم صدا ز سوز دل تو را حسن

حسن غریب فاطمه..........

عنایتی دلم شود ز دام غم رها حسن

مرا مخواه بیش از این به غصه مبتلا حسن

خدا اجازه می دهد چنین دعا کنم حسن

که یا من اسمه دوا و ذکره شفا حسن

 کریم آل فاطمه امام مجتبی حسن

خوشم که از ازل شدم به درگهت گدا حسن

حسن غریب فاطمه..........

ز دست می روم اگر ز سر مرا تو وا کنی

ز جمع عاشقانِ با صفای خود جدا کنی

خوشم اگر به یک نظر دلم پر از صفا کنی

مرا برای نوکریِ خانه ات صدا کنی

حسن غریب فاطمه..........

دوباره نوبت عزا، دوباره زمزمه، نوا

دوباره غم، دوباره دم، دوباره ذکر مجتبی

دوباره بزم خواندن از یل رشید مرتضی

دوباره یاد فاطمه دوباره داغ کوچه ها

خدا کند که جان دهم به پای روضۀ شما

بخواه حاجت مرا ز درگه خدا حسن

خوشم که از ازل شدم به درگهت گدا حسن

 کریم آل فاطمه امام مجتبی حسن

خوشم که از ازل شدم به درگهت گدا حسن

همیشه می زنم صدا ز سوز دل تو را حسن

حسن غریب فاطمه..........

تو بیکران آسمونی بالاتر از فهم زمینی
حالا دیگه همه میدونن آقا معز المومنینی
بمیرم من که محرم بجز غم نداری
بمیرم من رو زخمات یه مرحم نداری
بمیرم که توی خونه محرم نداری
صحن چشام شده پر از ستاره
باز میخونم با دل پاره پاره
سینه زنا حسن حرم ندار
آه و واویلا غریب زهرا ...
قربون اون که تو رواقش خاکی میشه بار کبوتر
همه میگن حسین غریبه حسن شده از حسین غریبتر
غریب اون که قبرش یه زائر ندار
غریب اون که حتی مجاور ندار
غریب اون که غم از مزارش میبار
از آسمون اشکِ عزا می باره
زهرا میگه با دلِ پاره پاره
سینه زنا حسن حرم ندار
آه و واویلا غریب زهرا ...
داره تو رو میکشه کم کم بغضی که داری توی سینه
نمیره از خاطرت آقا جسارتِ اهل مدینه
چی دیدی که یه شبه موهات سفید شد
دلت دیگه از این دنیا نا امید شد
همه میگن حسن تو کوچه شهید شد
ای وای موندن اثر ندار
 برا مرغی که بال و پر ندار
از درد تو ببین خبر ندار
آه و واویلا غریب زهرا...

منم وارث حیدر کرار

عزیز دل مصطفایم من
امید دله مادرم زهرا

کریم جهان مجتبایم من
امام بی یاورم
امیر بی لشگرم
گرفتار دل های سنگ و سیاهم
شده قاتل همسرم
چونان زار و مضطرم
که حتی در این خانه هم بی پناهم
زهر کینه ، آتش زند به جانم
از سوز دل مرثیه ها بخوانم
در تاب و تب ، مغضوب دشمنانم
یا مجتبی ، جانم عزیز زهرا ...
منم آنکه احوال مادر را

غریبانه در کوچه ها دیده
نداند کسی جز خدای من

درآن کوچه چشمم چه ها دیده
به دستش دستان من
به پیش چشمان من
عدو آمد و شد جهان تیره و تار
گرفتم دستان او
دو دست لرزان او
امان از من و روی زهرا و دیوار
یاس حیدر در بین کوچه پژمرد
سیلی خورده زهرا ولی حسن مرد
چندیدن نوبت  تا خانه بر زمین خورد
یا مجتبی ، جانم عزیز زهرا ...
خداحافظ ای زینبم خواهر

حبیبه دلم نور عین من
تورا بر دله خون من سوگند

که جان تو جان حسین من
پس از من در کربلا
تویی و شام بلا
حسین است و باغ گل پرپر او
تو میمانی بی پناه
ببینی در قتلگاه
به نیزه رود پیش چشمت سر او
حسین جانم ، ای عشق بی کرانم
در کربلا ، قربان تو جوانم
وقت رفتن ، نام تو بر زبانم
یا ثارالله ، لبیک یا حسین جان ....

ما هرچه که هستیم غلام حسن هستیم  
دیوانه و سرگشته ی نام حسن هستیم
یک بار نشد روزی مارا نرساند
شرمنده ی الطاف مدام حسن هستیم  
با مرد جزامی سر یک سفره نشسته است
دیوانه ی این لطف و مرام حسن هستیم
اصلا به کسب ربط ندارد که همه عمر
ریزه خوره دستان امام حسن هستیم
صلح حسن از هر نظری عین قیام است
ما تابع این صلح و قیام حسن هستیم
از صلح حسن هست حسینی شدن ما
باید بنویسند حسن بر کفن ما
ما زنده از آنیم که آرام نگیریم
ترسی به دل از فتنه ایام نگیریم
از روز ازل نوکر این خانه شدیم و
جز بر در این خانه سرانجام نگیریم
مجنون حسینیم همه شهر بدانند
زشت است که مجنون حسن نام نگیریم
هر کس به طریقی بشود مست ولی ما
جز لب پیمانه ی او کام نگیریم
هر وقت بنا شد که بسازند حرم را
ما کارگری کرده و انعام نگیریم
روزی برسد صاحب زوار شود او
مانند امامان حرم دار شود او
او شاه کرم هست و برایش حرمی نیست
بالاتر از این غم به خدا هیچ غمی نیست
حکام عرب را چه به این خاک مطهر
افسوس بقیع دست امیر عجمی نیست
این بی حرم آن قدر کریم است و کریم است
که بخشش صد حاتم طایی رقمی نیشت
آقای بقیع چه غریب است خدایا
در خانه ی خود کشته شدن داغ کمی نیست
از ماتم او عرش خدا غرق عزا شد
افسوس که این مرثیه را محتشمی نیست
باید بسرایند همه از کرم او
تجدید بنا میشود آخر حرم او

رفقا جاتون خالی این اربعینم
حرم اربابو قسمت شد ببینم
چه شلوغ و با صفا بود
تو حرم برو بیا بود
الهی  هیچکس توی غربت نمونه
حرم  هیچ آقایی خلوت نمونه
کسی بی حرم نمونه ...
درد ما رو کی میدونه ...
به کی بگم که ، کریم عالم
غریبه گوشه‌ی مدینه
یه جای تاریک ، چهارتا خورشید
اسیر غربت زمینه ...
تو کربلا یه قبر و ، ضریح شش گوش
مدینه هم یه قبری ، ساکت و خاموش
آقام غریبه ، غریب عالمینه ...
الهی زهری به هیچ جگر نشینه
اقلا  این صحنه رو خواهر نبینه
نبینه داداش مریضه
جگرش تو تشت میریزه
الهی مردی زنش تنهاش نذاره
آخه اون جز همسرش همدم نداره
برا مجتبی بمیرم ...
تو غمش عزا میگیرم ...
غریب عالم ، حتی تو خونش
کنار همسرش غریبه
تو خونه تنهاست ، غریبه تو شهر
بدون همدم و حبیبه
هم توی زندگی غریب ، هم تو شهادت
بعد شهادتش بازم ، مونده تو غربت
آقام غریبه ، غریب عالمینه ...
الهی هیچوقت آتیش ، به در نیفته
جلوی چشم پسر ، مادر نیفته
مادرم به پشت در رفت
برای بابام سپر رفت
دومی  به زخمای دلم نمک زد
مادرو  جلوی چشم من کتک زد
با غلاف زدن به بازوش ...
پشت در شکسته پهلوش ...
خودم می دیدم ، میون کوچه
چطوری مادرم زمین خورد
بشکنه دستش ، همون کسی که
تو کوچه دستاشو بالا برد
دارم میام به پیشت ، چطوره پهلوت؟
حسن برات بمیره ، بهتره بازوت؟
منو بزنید ، مادرم رو نزنید ...

تو زائرات اونیکه دل خون،تره منم منم
تو نوکرات اونیکه گریون تره،منم منم
غم تو قد آسمون و تا کرده
یه غربتی تو قلب خسته ام جا کرده
خدا چهار تا گنبد و عرش برپا کرده
وای بقیع ... نداره پنجره فولاد
وای بقیع ... نداره صحن گوهرشاد
وای بقیع ای داد و بیداد .....
یه دنیا بی کسی و غربت غمه منه
مدینه روضه خونه قد خمه منه
به کی بگم درد این دل شکسته رو
وای مادرم  فقط دم منه  
فقط خدا میدونه که من چی دیدم  
تو کوچه غربت بابامو فهمیدم
کوچه رو دیدم هر شبی که خوابیدم
وای بقیع .... نداره پنجره فولاد
وای بقیع .... نداره صحن گوهر شاد
وای بقیع ای داد و بیداد